Był synem plutonowego armii austriackiej. Ukończył ASP w Krakowie w 1913 r. W legionach walczył od VIII 1914 r. jako dowódca 3 batalionu, następnie od XII 1914 r. 1 ppLeg. Po kryzysie przysięgowym był głównym komendantem POW. 6 XI 1918 r. powołano go na stanowisko ministra wojny oraz naczelnego komendanta wojsk polskich w powstałym wtedy Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie. Na przełomie I i II 1919 r. objął dowództwo grupy operacyjnej „Kowel”, a następnie od IV 1919 r. do IV 1920 r. na czele swojej grupy operacyjnej zdobył Wilno i wspólnie z armią litewską – Dyneburg. Potem w wojnie polsko-radzieckiej kolejno dowodził: 3 Armią, Frontem Południowo-Wschodnim, nowo utworzoną 2 Armią. Od 13 V 1935 r. był generalnym inspektorem sił zbrojnych. 10 XI 1936 awansował do stopni gen. broni i marszałka Polski ze starszeństwem. W kampanii wrześniowej 1939 r. był naczelnym wodzem. 17 IX 1939 r. został internowany w Rumunii, skąd w XII 1940 r. zbiegł na Węgry, gdzie założył organizację konspiracyjną Obóz Polski Walczącej. Stamtąd potajemnie przybył do Polski. Zmarł 2 XII 1941 r. w Warszawie, pochowano go na Powązkach pod nazwiskiem Adama Zawiszy. 

Rada Miejska miasta Opoczno 18 VII 1937 r. „dając wyraz najgłębszego uznania dla zasług Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza, tak dla dzieła odzyskania Niepodległości Państwa Polskiego, jak i budowy w Narodzie Siły i Jedności (...) aktem uroczystym postanowiła Wielkiemu Synowi Ojczyzny i Wodzowi Narodu (...) nadać obywatelstwo honorowe miasta Opoczna”.